آدم (ع) کم‌اراده بود!

اراده از امور مهمّی است که بر اساس آن نظام پاداش و جزا شکل گرفته است و مجازات کسی که اراده ندارد نکوهش شده است. در قرآن 90 بار از اراده‌ی غیر خداوند سخن رفته است  و ضمن آن به موارد گوناگون اراده‌ی انسان‌ها مانند اراده خوبی‌ها، اراده بدی‌ها، اراده دنیا، اراده آخرت، اراده پاداش گرفتن،‌ اراده برتری یافتن، اراده وجه‌الله، اراده عزّت یا اراده اموری که توانایی انجام آن‌ها را ندارند؛ اشاره و نیز بیان شده که اراده شیطان، گمراه کردن انسان‌ها و ایجاد دشمنی بین آن‌هاست.1

«اراده»ای که قرآن برای انسان در امور گوناگون قائل شده است، اهمیّت اراده را نشان می‌دهد. مطالعه سیره پیشوایان دین نیز بیانگر جایگاه مهم اراده در زندگی انسان است.

صاحبان اراده قوی

نوح، ابراهیم، موسی، عیسی و حضرت محمّد (صلوات الله علیهم أجمعین)، برترین پیامبران الهی‌اند که به نام «اولوالعزم» شناخته شده‌اند. خصوصّیتی که ایشان را از سایر پیامبران متمایز ساخته است، «اراده قوی» آنان است. امام صادق (علیه‌السلام) در روایتی فرمود: «إنّ اللهَ فََضَّلَ اوُلِی‌العَزمِ مِنَ الرُّسل بِِالعِلمِ عَلَی الاَنبِیاءِ»؛ خداوند پیامبران اولو‌العزم را به سبب دانش بر سایر پیامبران برتری دارد.2